വലിയ വയറും താങ്ങിപിടിച്ചു ബസിലെ ചവിട്ടുപടിയിൽ കയറുന്ന പെണ്ണിനെ കണ്ടക്ടർ പതിയെ കൈയിൽ പിടിച്ചു കയറ്റി… ക്ഷീണിച്ചു തളർന്ന മുഖവും ഇടിഞ്ഞു താണ വയറും….. അലസമായി പാറി പറക്കുന്ന മുടിയിഴയും……. എന്തുകൊണ്ടോ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നുണ്ട്… പിഞ്ചി പോകാറായ സാരിത്തുമ്പു പിടിച്ചു…
ഇതുപോലെയുള്ള എത്രയോ ജന്മങ്ങളാണ് റോഡ് വെക്കലും ബസ്റ്റാൻഡുകളിലും ഒക്കെയായി കിടക്കുന്നത്…
പൊതിച്ചോർ തിരുവനന്തപുരത്തു നിന്നും എറണാകുളത്തേക്കുള്ള ട്രെയിൻ യാത്രയ്ക്കിടയിലാണ് ആ മുഖം എപ്പോഴോ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്. പ്ലാറ്റ്ഫോമിലെ ഒരു ഓരത്തായി, ഒരു പലകയിൽ നാല് ചെറിയ വീലുകൾ ഘടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഏകദേശം 70 വയസ്സിനോട് അടുത്ത പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു ആൾ. ഓജസ്സ് വറ്റിയ…
ആ വീട്ടിൽ ചെന്നുകയറി ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞിട്ടും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തിൽ എനിക്ക് യാതൊരു മാറ്റവും കാണാൻ സാധിച്ചില്ല. വളരെ സാധുവായ ഒരു മനുഷ്യൻ
“തീരുമാനം തന്റെയാണ്. തനിക്ക് എന്ത് വേണമെങ്കിലും തീരുമാനിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉണ്ട്…” വീണ്ടും അയാൾ അത് എങ്ങോ നോക്കി പറഞ്ഞു. എന്തു വേണം എന്ന് അറിയാതെ ഞാൻ തറഞ്ഞു നിന്നു. മധുരിച്ചിട്ട് തുപ്പാനും കയ്ച്ചിട്ട് ഇറക്കാനും വയ്യാത്ത ഒരു അവസ്ഥ. ഒന്നിനുപുറകെ ഒന്നായി…